Wibe Koopman (Nederland, b. 1993) studeerde aan het Grafisch Lyceum en vervolgens aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU). In zijn fotografische werk richt hij zich op de relatie tussen mensen en hun omgeving.
Wibe over fotografie.
"Voor mij is fotografie meer dan het vastleggen van de werkelijkheid; het is een middel om emoties, ideeën en stemmingen over te brengen. Beelden kunnen vertellen wat woorden niet kunnen. Ze brengen een meer lichamelijke reactie op bij een toeschouwer dan geestelijke."
"Een foto komt pas echt tot leven wanneer het fysiek wordt afgedrukt op papier. Het fysieke aspect van fotografie vind ik spannend. De foto, wat slechts een gevangen stukje tijd is wordt na het afdrukken een object. Een object van een moment wat het koesteren waard is hoop ik. Dit object of geestesbeeld kan de kijker transporteren naar deze andere tijd en plaats. Het is bijna tijdreizen en dat maakt het zo magisch voor mij. Naast dat een goed gemaakte afdruk een geweldig mooi ding kan zijn aan de muur.
Ik beschouw fotografie als een expressief medium, net als poëzie of schilderkunst. Een foto is niet slechts een venster naar de buitenwereld, maar ook een spiegel naar binnen. Als fotograaf werk je met wat er is—je ordent, kadert en legt vast. Een krachtig beeld roept een emotionele en soms zelfs een lichamelijke reactie op bij de kijker, mogelijk in overeenstemming met wat de maker voelde tijdens het maken van de foto. Mijn insteek tijdens het fotograferen is niet om de realiteit letterlijk te reproduceren, maar om de gevoelens en persoonlijke belevingen opgedaan op het moment over te brengen.
Deze benadering, waarin een beeld niet enkel verwijst naar iets concreets maar vooral emoties en sferen oproept, vormt de kern van mijn fotografie. Het draait om verbinding—niet alleen tussen mij en de wereld, maar ook tussen mij en de kijker. Fotografie is zowel een technisch proces als een kunstvorm, die, net als muziek of literatuur, een diepere laag van menselijke expressie kan raken.
Mijn werk nodigt uit om niet alleen te kijken, maar te voelen. Om stil te staan bij de betekenis van een beeld en de impact ervan op onze leefomgeving—en misschien zelfs op ons innerlijke leven."