Wibe Koopman (Nederlands), b. 1993 heeft gestudeerd aan het Grafisch Lyceum en daarna aan de kunst Academie HKU Utrecht. Met zijn fotografische werk richt Wibe zich op de relatie tussen mensen en hun omgeving.
Hij woont samen met zijn vriendin in Doorwerth, een dorpje naast Arnhem.
Hij is afgestudeerd van kunst academie HKU Utrecht met een afstudeer tentoonstelling bij BAK basis van de kunst Utrecht met het project A Practice of Wayfaring. Waarbij hij als een spoorzoeker zoekt naar vrijwel onzichtbare lijnen in het landschap. Die gemaakt zijn door honderden jaren aan menselijke beweging in een wederkerige relatie met het landschap. Wibe traceert deze expressieve lijnen in een groot muurwerk dat bestaat uit een groot mozaïek aan meer dan honderd foto's die gemaakt zijn met LIDAR en Satellietbeelden. Voor het eerst zien we deze lijnen in hun volle glorie en in kleur van bovenaf. Een kunstwerk gemaakt door het leven en beweging van generaties mensen en hun omgeving.
Fotografie is voor mij meer dan het vastleggen van de werkelijkheid, het is een middel om emoties, ideeën en stemmingen over te brengen in beeld en met beeld kun je andere dingen overbrengen dan enkel met tekst.
Een foto is pas een foto wanneer deze afgedrukt is. Het is een fysiek ding naar mijn mening. Het mooier maken van de omgeving waar je werkt en leefd met mooie fotografische afbeeldingen is voor mij een van de meest vervullende dingen die je kunt doen. Het nodigt anderen uit om een glimp op te vangen van wie je bent. Het verteld waar je van houdt en wat je belangrijk vindt. Het maakt je omgeving mooier.
Ik geloof dat fotografie, net als poëzie of schilderkunst, een expressief medium is. Een foto is niet slechts een venster naar buiten, maar een spiegel naar binnen. Je moet als fotograaf het doen met wat er in de wereld is. Je kunt de wereld om je heen enkel ordenen, letterlijk of met het kader van de foto. Een foto kan een emotioneel equivalent van een menselijke ervaring zijn. Een krachtig beeld roept een reactie op bij de kijker die gelijkwaardig is aan wat de maker voelde tijdens het maken ervan. Het gaat mij er niet om de realiteit letterlijk vast te leggen, maar om universele gevoelens en persoonlijke belevingen over te brengen.
Deze benadering, waarbij een beeld niet direct verwijst naar iets concreets, maar emoties en stemmingen oproept, vormt een leidraad voor mijn fotografie. Het draait om verbinding – niet alleen tussen mij en de wereld, maar ook tussen mij en de kijker. Fotografie is evenals een technisch proces een kunstvorm, die net als muziek of literatuur, een diepere laag van menselijke expressie kan raken.
Mijn werk is een uitnodiging om niet alleen naar de beelden te kijken, maar om erin te voelen. Het is een kans om even stil te staan bij wat een afbeelding kan betekenen, en hoe het onze leefomgeving – en misschien zelfs ons innerlijke leven – kan verrijken.
Wibe zijn foto's zijn eerder gepubliceerd in 50 jaar World Forum The Hague, etc.